Namiq DƏLİDAĞLI

 

ŞAİR öLüMü…

 

Məmməd Aslanın əziz xatirəsinə

 

                   I

İnsanlar bir tabut söz qaldırdılar,

bu sözün altında hər ürək dözməz.

Torpağa bir tabut söz basdırdılar…

çəkəcək canına sözün qanını,

yeyib dadlanacaq, sözü, şeiri,

gözü doymayacaq bu şirin daddan.

 …Torpağa bir tabut söz basdırdılar…

indi kəpənəklər sözə qonacaq,

arılar şirəsin sözdən çəkəcək.

ürəkdən çəkəcək, gözdən çəkəcək

Bu məzar söz adlı bar gətirəcək,

çiçək bitirəcək, gül bitirəcək…

Burda “göyərəcək, hər kəlmə, hər söz”.

 

               II

 

Uca kürsülərdən şeir deyirlər,

“söz satıb” nə qədər çiçək alırlar,

şairlər güllərdən şirə çəkirlər, şeir hörürlər…

…Şairlər üzünə söz tutub ölür.

Söz tutub üzünə gedir şairlər,

haqqın dərgahına və ayağına…

Bir az yüngül olur şair cəzası,

sözə bağışlanır nə günahı var…

 ….şair öldü!

 

…………………………..

 

VAĞZAL GƏRAYLISI

 

Uzun ayrılıqlar  vağzallardan başlayır…

 Qatarların, təyyarələrin…

çiyinlərində daşınır şəhərlərə…

Vağzalldrda doğulur,  daşınır ayrılıqlar.

 …Divarların yaxasına  mıxlanmış tablolar

alın yazımız sanki.

Böcək gözlü işıqlar  tale yolumuzu aydınlaşdırır.

Yellənən əllər və “hələlik” sözü 

ayrılığın təsdiqidi burda.

Hər qərib baxışın rəsmi cızılır

vağzal divarlarına.

Gedənlərin dilində vağzal bayatısı

 ikicə kəlmə- “mən getdim….”

 

 İNKAR

 

İşlərində çaşbaş görüm,

gözlərində təlaş görüm.

Kefli görüm, sərxaş görüm,

şairi yaltaq görməyim!

                                    (müəllif)

 

Bu məddah “şairlər”,

yaltaq “şairlər”

kabab iyi verən “şeirləri”ylə

illərdi ki zövqümüzü zorladılar

 yeməkxana künclərində.

Gah da kürsulərdən

qollarını qulaclaya-qulaclaya

duyğularımızı girov götürdülər….

…amma, ruhumuzu axtalaya bilmədilər.

Nəfsinə qul şairlər,

ölü fikirlərini bizə sırısalar da,

yaxşı ki, sona qədər bu yükü daşımadıq!

 

ŞƏKİLLİ ŞEİR

 

Mənə şəkil göndərdin…

o şəklin içində hər şeyin öz şəkli var.

Baxışışın öz şəkli var,

ürəyin öz şəkli var.

Ağrının öz şəkli var, göynəyin öz şəkli var…

Mənə şəkil göndərdin…

…bilirsənmi gəlişi heç hansı ana düşdü?!

sənsizliyin ağrısın çəkən məqama düşdü.

Mənə şəkil göndərdin,

nə rəngli şəkildi…

Bomboz ağrılarıma duz basar, “məlhəm” olar…

Göyərər ağrılarım,

qaysaqlamaz, nəm olar.

Bundan belə hər dəfə

o şəkilə baxanda xumarlanar gözlərim,

baxışlarım dəm olar…

 

ŞƏHƏR AĞACLARINA AĞI

 

Bu şəhər nə yaman qocalıb,

Allah, binalar çiynini sallayıb yerə.

Nadan əlindıdi suyu, çörəyi,

yolları-izləri yad əlindədi…

…Ağaclar nec də yetimdi burda,

üstündən-başından köhnəlik yağır,

üzündən-gözündən köləlik yağır.

Baltalı adamlar cumur üstünə,

xaltalı adamlar cumur üstünə.

Yerində daş-qaya bitirmək üçün,

doğrayıb budağın, qol-qanadını,

tabut tək torpaqdan götürmək üçün,

kəsib qaşıyırlar kökünü yerdən.

…Yerində binalar ucaldır onlar,

ağacların xatirəsinə,

baş daşı kimi!

 

BU DƏRD

 

Bu dərd çəkdikcə azalmır,

çəkdikcə gördüm böyüyür.

çölümdə mən kiçilirəm,

İçimdə dərdim böyüyür.

 

Dön geriyə bax, demədim,

Bu qismətə baxt, demədim.

Nə istədi yox, demədim,

Nəyim var, verdim, böyüyür.

 

Güvəndim sənin gücünə,

ürəyim, məndən incimə.

“Bəxtəvərəm”, nə vecimə,

Böyüyür dərdim, böyüyür.

 

OVQAT

 

çox deyilən sözə dözdüm,

birə dözdüm, yüzə dözdüm.

Elə dözə-dözə dözdüm,

dözümdən çıxıb gedirəm.

 

Zəhər dolub qədəhlərim,

ta daş tutmur ətəklərim.

Qan ağlayır bəbəklərim,

gözümdən çıxıb gedirəm.

 

Gec olsa da qandım daha,

yoruldum, usandım daha.

Dediyimi dandım daha,

sözümdən çıxıb gedirəm.

 

Olub-keçəni əynimdən,

gündüz-gecəni əynimdən.

Soyunub məni əynimdən,

özümdən çıxıb gedirəm.